Czołg TORRO PRO 1/16 RC T-34/85 kamuflaż zielony - BB Airsoft - dym z lufy

T-34 był radzieckim czołgiem średnim opracowanym na przełomie lat 30. i 40., który wywarł duży i trwały wpływ na konstrukcję czołgu. W momencie powstania w 1940 roku, według amerykańskiego autora Stevena Zalogy, był to najlepszy czołg średni na świecie. Miał bezprecedensową kombinację siły ognia, mobilności, ochrony i wytrzymałości. Jego szybkostrzelne działo czołgowe kal. 76,2 mm zapewniało znacznie większą siłę ognia niż niektóre z jego współczesnych konstrukcji, a pochyły pancerz miał trudności z przebiciem najnowocześniejszej broni przeciwpancernej. Kiedy pojawił się po raz pierwszy w 1941 roku, został opisany przez niemieckiego generała Paula Ludwiga Ewalda von Kleista jako „najlepszy czołg na świecie”, a Heinz Guderian potwierdził „ogromną wyższość” T-34 nad istniejącym w tamtym czasie niemieckim opancerzeniem . Chociaż jego uzbrojenie i ochrona zostały później przezwyciężone podczas wojny, często jest wymieniany jako najskuteczniejszy i najbardziej wpływowy projekt czołgu II wojny światowej.

T-34 był podstawą sowieckich sił pancernych podczas II wojny światowej. Jego konstrukcja pozwalała na ciągłe doskonalenie dla zmieniających się potrzeb frontu wschodniego: zmiany były raczej częściowe i niezbyt znaczące w pierwszych latach, czołg przeszedł zasadniczą zmianę dopiero w 1944 roku wraz z wprowadzeniem wariantu T-34/85 . Udoskonalenie metod produkcji umożliwiło również szybszą i tańszą produkcję. Przemysł radziecki ostatecznie wyprodukował ponad 80 000 czołgów T-34 wszystkich wariantów, co pozwoliło na zwiększenie liczby rozmieszczonych czołgów w miarę postępu wojny, pomimo utraty dziesiątek tysięcy czołgów w walce z niemieckim Wehrmachtem. Zastąpił wiele lekkich i średnich czołgów w Armii Czerwonej i stał się najczęściej produkowanym czołgiem wojny, a także drugim najczęściej produkowanym czołgiem wszech czasów (po następcy serii T-54/55). Wraz ze stratą 44.900 sztuk w czasie wojny poniósł również największe straty czołgów wszech czasów. Jego rozwój bezpośrednio doprowadził do powstania serii czołgów T-54 i T-55, które stopniowo przekształciły się w późniejsze typy T-62, T-72 i T-90, które stanowią rdzeń pancerny wielu nowoczesnych armii. Warianty T-34 były szeroko eksportowane po II wojnie światowej, a nawet około 2010 roku ich rozmieszczenie na froncie w kilku krajach rozwijających się było ograniczone.

W 1939 roku najliczniejszymi sowieckimi modelami były czołg T-26 i szereg czołgów pośpiesznych BT. T-26 był powolnym czołgiem zaprojektowanym, by dotrzymać kroku piechocie. Czołgi BT były czołgami kawalerii: lekkimi i szybko poruszającymi się, przeznaczonymi do manewrów bojowych. Oba typy reprezentowały sowiecki rozwój konstrukcji zagranicznych z początku lat 30. XX wieku; T-26 bazował na brytyjskim czołgu Vickers 6-Ton, a czołgi BT na czołgu M1930 amerykańskiego projektanta Johna Waltera Christie.

Początki rozwoju czołgu T-34 sięgają 1937 roku, kiedy CHTZ (Kharkovskij tankovyj zavod) otrzymał zamówienie na czołg, który miał zastąpić czołgi serii BT. Główny projektant Michaił Koškin został szczegółowo poinstruowany przez swoich przełożonych, że poszukiwany jest nowy czołg gąsienicowy, ale świadomy ograniczeń konstrukcyjnych tego typu, opracował również wariant z czysto gąsienicowym podwoziem, który nazwał A-32. W 1938 zademonstrował oba projekty przed komisją Rady Obrony ZSRR, a wariant A-32 został natychmiast potępiony przez dowódców Armii Czerwonej, marszałka Woroszyłowa i Kulik. W szczególności Kulik rzekomo wściekał się, że projektant pozwolił sobie na zaoferowanie w ogóle wariantu niegąsienicowego, i dołączył do ostrego potępienia koncepcji czołgu gąsienicowego „profesjonalnymi pozdrowieniami i doktrynami”, które prawdziwi eksperci technologii czołgów odrzuciliby. Jednak ku ogólnemu zaskoczeniu Stalin zdecydował, że oba prototypy zostaną zbudowane i dopuszczone do testów. Rozwój czołgu A-32, przemianowanego na T-32, mógł więc być kontynuowany. Czekała go trudna podróż, bo Kulik został później przewodniczącym komisji do oceny kompetencji obu typów.

W 1939 roku obie maszyny zostały ocenione. Kulik zrobił wszystko, co możliwe, aby podkreślić wady prototypu T-32 i jednocześnie zbanalizować podobne wady w A-20. Pod jego naciskiem komisja skłaniała się ku odrzuceniu maszyny, ale ostatecznie pod wrażeniem prób strzeleckich, z których T-32 wyszedł lepiej, nie odrzuciła maszyny. Nie odważyła się jednak sprzeciwić marszałkowi i odłożyła decyzję, który typ ma mieć pierwszeństwo. Naczelne Dowództwo wahało się przez pewien czas, ale w końcu, biorąc pod uwagę znacznie większy potencjał dalszego rozwoju T-32, zdecydowało się zarekomendować go do produkcji seryjnej w nieco zmodyfikowanej wersji, która później została nazwana T-34.

W porównaniu z innymi typami czołgów średnich T-34 osiągnął bardzo korzystną wartość ciśnienia jednostkowego 0,64 kg/cm2, co miało wpływ na właściwości jezdne i zwrotność w trudnym terenie. Jakość opancerzenia czołgu, którego obróbka była dość szorstka, była wyższa niż porównywalnych maszyn zagranicznych. Największą słabością czołgu była ergonomiczna konstrukcja wieży, która utrudniała sterowanie wieżą i ogniem. Nieograniczony widok z włazu wieży uniemożliwił dowódcy T-34 nieporęczny właz otwierany do przodu. Z tyłu wieży znajdował się niefortunny tylny nawis, który kierował padające pociski bezpośrednio na podatne na uszkodzenia łożysko wieży lub pod którym niemiecka piechota przeciwpancerna podłożyła w walce miny płytowe. Wieża była pierwotnie wykonana ze spawanych, walcowanych blach stalowych, ale później częściej stosowano wieżę odlewaną.

Niska sylwetka pojazdu była raczej zaletą, ale z drugiej strony oznaczała ograniczenie kąta nachylenia działa i przegubowego karabinu maszynowego. T-34 od 1940 był uzbrojony w krótkie działo L-11 model 1938 kal. 76,2 mm, od 1941 zaczęto montować armatę F-34 tego samego kalibru, ale o większej prędkości początkowej, która była pod względem zasięgu i penetracji duża zaleta. Strzelec maszynowy, który był również radiooperatorem, miał do dyspozycji karabin maszynowy DT 7,62 mm w łożu kulowym. Na początku wojny w radia były wyposażone tylko czołgi dowódców kompanii, ale z czasem ich liczba zaczęła wzrastać. Członkowie załogi wewnątrz czołgu komunikowali się ze sobą za pomocą wewnętrznego urządzenia do rozmów. Pierwsze modele czołgów były zwykle wyposażone w silnik Mikulin M-17 z czołgów serii BT, który był licencjonowanym silnikiem BMW VI. Maszyny wyprodukowane po 1940 roku były już wyposażone w dwunastocylindrowy silnik wysokoprężny V-2 o mocy 493 KM. Radzieckie tankowce również doceniły silnik wysokoprężny, ponieważ olej napędowy nie zapalał się i eksplodował tak łatwo, jak maszyny wroga napędzane benzyną. Skrzynia biegów była pierwotnie czterobiegowa. Czołg był kontrolowany za pomocą dwóch dźwigni sterujących, dźwigni zmiany biegów, pedału sprzęgła i pedału hamulca. Jego eksploatacja była uciążliwa ze względu na brak wspomagania kierownicy. Kierowcy mieli pod ręką młotek, którego często potrzebowali, aby nacisnąć dźwignię, którą mieli wziąć. Pomimo tych niedociągnięć czołg i same załogi były popularne ze względu na swoją prostotę i bezpretensjonalność. Wiele napraw można było wykonać dosłownie „na kolanach”, co było dużą zaletą w trudnych warunkach frontu wschodniego. Spełniając najważniejsze kryteria, jakimi były uzbrojenie, opancerzenie i mobilność, przewyższał wszystkie produkowane w tym czasie czołgi.

Pierwsze wersje czołgu były uzbrojone w działa 76 mm, dlatego określane są jako T-34/76. Była to dość zróżnicowana grupa z wieloma różnymi modyfikacjami i różnicami, jeśli chodzi o technologię produkcji. Jego największą zaletą była jednak prosta konstrukcja, która pozwoliła Sowietom zbudować go w niemal nieograniczonych ilościach. Jednak T-34 w swojej pierwszej wersji miał również dużą wadę konstrukcyjną. Była to wieża bojowa, która patrząc od przodu idealnie pasowała do pochyłych linii bocznego pancerza kadłuba, ale była za mała, więc oprócz armaty F-34 pasowała tylko strzelec i dowódca, ale ładowarka już nie. Była to ogromna wada, zwłaszcza w zaciekłych potyczkach z niemieckimi czołgami, ponieważ dowódca musiał ładować działo oprócz naprowadzania kierowcy i strzelca, których zapas amunicji znajdował się głównie pod posadzką wieży, którą trzeba było wcześniej usuwać. przez potrzebę stałej czujności.K Anon F-34 miał stosunkowo duży odrzut, który przypłacił życiem wielu rosyjskich dowódców czołgów. Sowieci zdołali częściowo rozwiązać ten problem w wariancie T-34 / 76D z nową sześciokątną wieżą o większej przestrzeni wewnętrznej; ale nadal podwójne. Od końca 1943 roku T-34/76 był stopniowo zastępowany wersją T-34/85 z nową, trzymiejscową wieżą wyposażoną w armatę ZiS-3-53 kalibru 85 mm, która w przeciwieństwie do poprzednika, zdołał przebić przedni pancerz niemieckich ciężkich czołgów Tygrys I i Pantera, co znacznie przewyższyło T-34/76. T-34/85 był rozsądną odpowiedzią, choć kwestia równowagi sił między nim a wspomnianymi przeciwnikami wciąż budzi zażarte kontrowersje wśród ekspertów i wielbicieli obu typów.

T-34-85

Po tym, jak ulepszone niemieckie czołgi Panzer IV z długim działem 75 mm pojawiły się w bitwie w 1942 r., uruchomiono zupełnie nowy radziecki projekt czołgu, który miał zwiększyć ochronę pancerza, dodając nowoczesne elementy, takie jak drążki skrętne i trzywieżę. Ten nowy typ T-43 miał być czołgiem uniwersalnym, który miał zastąpić T-34 i ciężki czołg KV-1. Pancerz prototypu T-43, choć cięższy, wciąż nie wystarczał na niemieckie 88 mm, a jego mobilność była gorsza od T-34. Chociaż T-43 dzielił ponad 70% swoich komponentów z T-34, nadal wymagałby znacznego spowolnienia produkcji. W rezultacie rozwój T-43 został anulowany.

Nie tylko czołgi niemieckie stopniowo uzyskiwały coraz lepsze uzbrojenie, ale także opancerzenie. Po tym, jak wojskom radzieckim udało się zdobyć Tygrysa I i przeprowadzić z nim testy, bezsporne było, że konieczna była poprawa parametrów technicznych czołgu T-34, zarówno poprzez wzmocnienie uzbrojenia, jak i w zakresie ochrony biernej. Sowieci wkrótce znaleźli stosunkowo proste i niewymagające technicznie rozwiązanie, kiedy zamontowali zmodyfikowaną wieżę czołgu ciężkiego KV-85 na podwoziu istniejącego czołgu T-34/76. 26] Pod koniec 1943 roku wyprodukowano pierwsze 300 sztuk czołgów T-34/85. Jego uzbrojeniem było działo D5-T, które było używane w czołgach IS-1, KV-85 i działach samobieżnych SU-85. Ze względu na problemy z zaopatrzeniem tych dział, od marca 1944 r. w czołgach T-34 montowano działa S-53, a od lata ZIS S-53 (L/53), oba kalibru 85 mm. Dodatkowym uzbrojeniem czołgu były dwa karabiny maszynowe DT kalibru 7,62 mm, jeden w wieży, drugi na czele kadłuba. Zastosowano silnik wysokoprężny V-2-34 o mocy 500 KM. Podwozie składało się z każdej strony z przedniego koła napinającego, tylnego koła napędowego i pięciu dużych kół jezdnych, które zamontowano na wahaczach wleczonych. W 1944 wyprodukowano 10 647 sztuk, aw 1945 12 551 sztuk T-34/85.

Od drugiej połowy 1943 roku na front zaczęły płynąć nowe czołgi i działa samobieżne, które miały zapewnić znaczną przewagę nad niemiecką technologią. Kręgosłupem wojsk i najpopularniejszym typem czołgu nadal pozostał czołg T-34. Idealnym pomysłem sowieckich dowódców było to, aby w walce ofensywnej czołgi T-34 podążały za pierwszą falą czołgów ciężkich KV i IS. Kolejne fale czołgów miały przebić się przez pozycję wroga i rozwinąć powstałe przełamania. Podczas bitwy obronnej czołgi za piechotą miały pozostać gotowe do starcia z czołgami niemieckimi, którym udało się przebić linie sowieckie. W obronie T-34 musiał współpracować z działami samobieżnymi SU-85, SU-100 i SU-122 i tworzyć głęboką obronę. W 1943 r. nastąpiła również znaczna poprawa w wyszkoleniu radzieckich załóg czołgów, poprawiła się ich współpraca z innymi rodzajami wojsk, poprawiła się taktyka i organizacja w walce, tak że stopniowo osiedlali się z niemieckimi czołgistami.

W 1944 i 1945 r. Sowieci wysłali do działań ofensywnych ogromne armie czołgów. Na odcinku półtora kilometra udało im się skoncentrować ponad 200 czołgów. Wiosną i jesienią 1944 r. Niemcy wycofali się przez błotniste tereny, gdzie mogły poruszać się tylko czołgi T-34. Ta manewrowość, wraz z rosnącą przewagą ilościową sowieckich czołgów, skutkowała stosunkowo szybkim postępem wojsk nawet w niesprzyjających warunkach klimatycznych. Jeśli w 1941 r. na jeden zniszczony niemiecki czołg przypadało od sześciu do siedmiu czołgów sowieckich, to pod koniec 1944 r. stosunek ten wynosił jeden do jednego. Produkcja czołgów T-34 z armatą 76 mm definitywnie zakończyła się w 1944 roku i od tego czasu produkowana jest tylko z armatą 85 mm. Oprócz klasycznego czołgu Sowieci wyprodukowali T-34 w różnych wariantach, takich jak miotacz ognia, most, rozminowywanie i ratownictwo. T-34 stoczył o wiele więcej bitew, zanim dotarł do Berlina i stał się najbardziej widocznym symbolem zwycięstwa komunistycznego Związku Radzieckiego nad nazistowskimi Niemcami.

Wierny szczegółom w skali 1:16

Ważący około pięciu kilogramów zimowy kamuflaż T-34/85 jest idealny dla wymagającego klienta. W profesjonalnym wydaniu charakteryzuje się doskonałą jakością kolorów aerografu, technologią płytek drukowanych 2,4 GHz oraz nowym głośnikiem. Model ten charakteryzuje się doskonałymi właściwościami jezdnymi, szeroką gamą funkcji oraz realistycznym dźwiękiem. Wysokiej jakości pasy, koła napędowe i prowadzące wraz z rolkami, a także dolny kadłub i wieża wykonane są z metalu. Wiele drobnych części i różne naklejki doskonale uzupełniają replikę wiernej wagi.

Sterowanie i funkcje

Potężny model czołgu ma sterowanie RC 2,4 GHz. Pojazd wyposażono w system BB Airosft, dzięki czemu bitwy są możliwe jak w prawdziwej walce. Silnik o zoptymalizowanym momencie obrotowym zapewnia T-34/85 precyzyjną i płynną jazdę. Metalowe zębatki z solidnymi zębatkami i ulepszona przekładnia zapewniają większą wydajność. Dzięki sterowaniu proporcjonalnemu możesz bardzo powoli zbliżać się do czołgu i stopniowo zwiększać prędkość. T-34/85 porusza się do przodu i do tyłu, skręcając również w lewo i prawo. Można go również skręcić w lewo lub w prawo na miejscu. Możesz podnosić i opuszczać działo oraz obracać wieżę o 360 stopni. Realistyczne wrażenia dopełniają różne dźwięki silnika i dym z wydechu.

Zawartość opakowania i parametry techniczne / funkcje

• RC T-34/85 kamuflaż zimowy BB, profesjonalna edycja Torro w skali 1:16
• Drewniana skrzynia Torro do transportu i przechowywania
• Waga: ok. 4,2 kg
• Obrót wieży o 360°
• Pilot 2,4 GHz
• Metalowa skrzynia biegów o przełożeniu 1:4
• Zestaw NiMH 7,2V
• Ładowarka 220V / 7,2 V, ładuje 400 mAh
• Generator dymu i moduł dźwiękowy
• NOWA dodatkowa funkcja podczas strzelania: dym z lufy, który można włączać i wyłączać w zależności od potrzeb i gustu
• Ciecz do dymu
• funkcjonalny mechanizm strzelania do ASG,
• drobne części, komplet akcesoriów, kalkomanie

• Kolor: kamuflaż zimowy
• Funkcja walki: funkcjonalny mechanizm strzelania Airsoft
• Łańcuchy: metalowe
• Rolki: metalowe
• Zawieszenie: Zawieszenie na drążku skrętnym
• Pierścień obrotowy wieży: 360 °
• Wieża: metalowa
• Dolna wanna: metalowa;
• Skrzynia biegów: stalowa skrzynia biegów
• Skala: 1/16
• Wydanie: Torro Pro-Edition
• Projekt: model RTR
• Koła skrętne i jezdne: metalowe
• Ramiona skrętne: metalowe

• Stosować wyłącznie pod bezpośrednim nadzorem osób dorosłych.
• Zalecenie wiekowe: 14+
• Nie nadaje się dla dzieci poniżej 36 miesiąca życia.
• Niebezpieczeństwo zadławienia z powodu małych części