Czołg TORRO PRO 1/16 RC T-34/85 kamuflaż zielony - podczerwień IR - dym z lufy

T-34 był radzieckim czołgiem średnim opracowanym na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych XX wieku, który miał duży i trwały wpływ na konstrukcję czołgów. W momencie powstania w 1940 roku, według amerykańskiego autora Stevena Zalogy'ego, był to najlepszy czołg średni na świecie. Miał bezprecedensową kombinację siły ognia, mobilności, ochrony i solidności. Szybkostrzelne działo czołgowe kal. 76,2 mm zapewniało znacznie większą siłę ognia niż niektóre konstrukcje jego współczesnych, a skośny pancerz miał trudności z przebiciem najnowocześniejszej broni przeciwpancernej. Kiedy pojawił się po raz pierwszy w 1941 roku, niemiecki generał Paul Ludwig Ewald von Kleist nazwał go „najlepszym czołgiem na świecie”, a Heinz Guderian potwierdził „ogromną przewagę” T-34 nad istniejącym wówczas niemieckim pancerzem. Chociaż jego uzbrojenie i ochrona zostały później przezwyciężone w czasie wojny, jest często wymieniany jako najbardziej skuteczna i wpływowa konstrukcja czołgu II wojny światowej.

T-34 był podstawą radzieckich sił pancernych podczas II wojny światowej. Jego konstrukcja pozwalała na ciągłe doskonalenie dla zmieniających się potrzeb frontu wschodniego: zmiany były raczej częściowe i niezbyt znaczące w pierwszych kilku latach, czołg tak naprawdę nie przeszedł fundamentalnej zmiany aż do 1944 roku wraz z wprowadzeniem T-34/85 wariant. Udoskonalenie metod produkcji umożliwiło również szybszą i tańszą produkcję. Przemysł radziecki ostatecznie wyprodukował ponad 80000 czołgów T-34 wszystkich wariantów, co pozwoliło na zwiększenie liczby rozmieszczonych czołgów w toczącej się wojnie, pomimo utraty dziesiątek tysięcy czołgów w walce z niemieckim Wehrmachtem. Zastąpił wiele lekkich i średnich czołgów w Armii Czerwonej i stał się najczęściej produkowanym czołgiem wojny, a także drugim najczęściej produkowanym czołgiem wszechczasów (po następcy serii T-54/55). Z utratą 44.900 sztuk podczas wojny, poniósł także największe straty czołgów wszechczasów. Jego rozwój bezpośrednio doprowadził do powstania serii czołgów T-54 i T-55, które stopniowo ewoluowały w późniejsze typy T-62, T-72 i T-90, które stanowią opancerzony rdzeń wielu współczesnych armii. Warianty T-34 były szeroko eksportowane po II wojnie światowej, a nawet około 2010 r. Rozmieszczenie na froncie w kilku krajach rozwijających się było ograniczone.

W 1939 r. Najliczniejszymi modelami radzieckimi był czołg T-26 i kilka szybkich czołgów BT. T-26 był powolnym czołgiem zaprojektowanym do nadążania za piechotą. Czołgi BT były czołgami kawalerii: lekkimi i szybko poruszającymi się, zaprojektowanymi do manewrów bojowych. Oba typy reprezentowały radziecki rozwój obcych struktur z początku lat trzydziestych; T-26 bazował na brytyjskim czołgu Vickers 6-Ton, a czołgi BT na czołgu M1930 amerykańskiego konstruktora Johna Waltera Christiego.

Początki rozwoju czołgu T-34 sięgają 1937 roku, kiedy to CHTZ (Kharkovskij tankovyj zavod) otrzymał zamówienie na czołg, który miał zastąpić czołgi serii BT. Główny konstruktor Michaił Koškin został szczegółowo poinstruowany przez swoich przełożonych, że poszukiwany jest nowy czołg gąsienicowy, jednak świadomy ograniczeń konstrukcyjnych tego typu opracował również wariant z podwoziem wyłącznie gąsienicowym (A-20), który nazwał A-32. W 1938 r. Zademonstrował obie konstrukcje przed komisją Rady Obrony ZSRR, a wariant A-32 został natychmiast potępiony przez dowódców Armii Czerwonej, marszałków Woroszyłowa i Kulika. W szczególności Kulik rzekomo wściekał się, że konstruktor w ogóle pozwolił sobie na zaoferowanie wariantu bez gąsienic, i towarzyszył surowemu potępieniu koncepcji czołgu gąsienicowego z „profesjonalnymi pozdrowieniami i doktrynami”, które zostałyby odrzucone przez prawdziwych ekspertów w dziedzinie technologii czołgów. Jednak ku powszechnemu zdziwieniu Stalin zdecydował, że oba prototypy zostaną zbudowane i dopuszczone do testów. Rozwój czołgu A-32, przemianowanego na T-32, mógł zatem być kontynuowany. Czekała go trudna podróż, bo Kulik został później przewodniczącym komisji oceniającej kompetencje obu typów.

W 1939 roku dokonano oceny obu maszyn. Kulik zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby uwydatnić wady prototypu T-32 i jednocześnie trywializować podobne usterki w maszynie A-20. Pod jego naciskiem komisja skłaniała się ku odrzuceniu maszyny, ale ostatecznie, pod wrażeniem testów strzeleckich, z których T-32 wypadł lepiej, nie odrzuciła maszyny. Nie odważyła się jednak sprzeciwić marszałkowi i odłożyła decyzję o tym, który typ ma mieć pierwszeństwo. Dowództwo przez pewien czas wahało się, ale w końcu, biorąc pod uwagę znacznie większe możliwości dalszego rozwoju typu T-32, zdecydowało się polecić go do seryjnej produkcji w nieco zmodyfikowanym wariancie, który później otrzymał nazwę T-34.

W porównaniu z innymi typami czołgów średnich T-34 osiągnął bardzo korzystną wartość ciśnienia jednostkowego 0,64 kg / cm2, co miało wpływ na właściwości jezdne i manewrowość w trudnym terenie. Jakość pancerza czołgu, którego obróbka była raczej szorstka, była wyższa niż porównywalnych maszyn zagranicznych. Największą słabością czołgu była ergonomiczna konstrukcja wieży, co utrudniało kontrolowanie wieży i prowadzenie ognia. Nieograniczony widok z włazu wieży został uniemożliwiony przez dowódcę T-34 z nieporęcznym włazem otwieranym do przodu. Z tyłu wieży znajdował się niefortunny tylny zwis, który kierował pociski padające bezpośrednio na wrażliwe łożysko wieży lub pod którym niemiecka piechota przeciwpancerna układała miny płytowe w walce. Wieża była pierwotnie wykonana ze spawanych, walcowanych płyt stalowych, ale później odlewana wieża została użyta bardziej.

Niska sylwetka pojazdu była raczej zaletą, ale z drugiej strony oznaczała ograniczenie zakresu kątów elewacji działa i sprzężonego karabinu maszynowego. T-34 z 1940 r. Był uzbrojony w krótką armatę L-11 model 1938 kal. 76,2 mm, od 1941 r. Zaczęto montować armatę F-34 tego samego kalibru, ale o większej prędkości początkowej, która była pod względem zasięgu i penetracji duża zaleta. Strzelec, który był także radiooperatorem, miał dostępny w łożu kulowym karabin maszynowy DT 7,62 mm. Na początku wojny tylko czołgi dowódców kompanii były wyposażone w radia, ale z czasem ich liczba zaczęła rosnąć. Członkowie załogi w zbiorniku komunikowali się ze sobą za pomocą wewnętrznego urządzenia do rozmów. Pierwsze modele czołgów były zwykle wyposażone w silnik Mikulin M-17 pochodzący z czołgów serii BT, który był licencjonowanym silnikiem BMW VI. Maszyny wyprodukowane po 1940 roku były już wyposażone w dwunastocylindrowy silnik wysokoprężny V-2 o mocy 493 KM. Silnik wysokoprężny został również doceniony przez radzieckie tankowce za to, że diesel nie zapalał się i nie eksplodował tak łatwo, gdy maszyna uderzyła, jak w przypadku maszyn napędzanych benzyną wroga. Przekładnia była pierwotnie czterobiegowa. Zbiornikiem sterowano za pomocą dwóch dźwigni sterujących, dźwigni zmiany biegów, pedału sprzęgła i pedału hamulca. Jego działanie było męczące ze względu na brak wspomagania kierownicy. Kierowcy mieli w ręku młotek, który dość często musieli stukać w dźwignię, którą mieli wziąć. Pomimo tych niedociągnięć czołg i same załogi były popularne ze względu na swoją prostotę i bezpretensjonalność. Wiele napraw można było wykonać dosłownie „na kolanach”, co było wielką zaletą w trudnych warunkach frontu wschodniego. Dopasowując najważniejsze kryteria, którymi były uzbrojenie, pancerz i mobilność, przewyższał wszystkie wyprodukowane wówczas czołgi.

Pierwsze wersje czołgu były uzbrojone w armaty kal. 76 mm, stąd oznaczono je jako T-34/76. Była to dość zróżnicowana grupa, z wieloma różnymi modyfikacjami i różnicami pod względem technologii produkcji. Największą jego zaletą była jednak prosta konstrukcja, która pozwalała Sowietom budować go w niemal nieograniczonej liczbie. Jednak T-34 w swojej pierwszej wersji miał również poważną wadę konstrukcyjną. Była to wieża bojowa, która patrząc z przodu idealnie pasowała do nachylonych linii bocznego pancerza kadłuba, ale była za mała, więc oprócz armaty F-34 zmieściła się tylko strzelca i dowódca, ale nie ładowała. . Zwłaszcza w zaciętych potyczkach z niemieckimi czołgami oznaczało to ogromną wadę, gdyż dowódca musiał ładować kierowcę i strzelca oprócz armaty, której zapas amunicji znajdował się głównie pod podłogą wieży, którą trzeba było wcześniej usunąć. dodanie przez potrzebę stałej czujności K. Anon F-34 miał stosunkowo duży odrzut, za który wielu rosyjskich dowódców czołgów przypłaciło życiem. Sowietom udało się częściowo rozwiązać ten problem za pomocą wariantu T-34 / 76D z nową sześciokątną wieżą z większą przestrzenią wewnętrzną; ale wciąż podwójnie. Od końca 1943 roku T-34/76 był sukcesywnie zastępowany wersją T-34/85 z nową, trzyosobową wieżą wyposażoną w armatę ZiS-3-53 kal. 85 mm, z którą w przeciwieństwie do jego poprzednik był w stanie przebić przedni pancerz niemieckich ciężkich czołgów Tiger I i Panther, znacznie przewyższając T-34/76. T-34/85 był trafną odpowiedzią, choć kwestia równowagi sił między nim a wspomnianymi wcześniej przeciwnikami wciąż budzi żarliwe kontrowersje wśród znawców i wielbicieli obu typów.

T-34-85

Po tym, jak w 1942 roku w walce pojawiły się ulepszone niemieckie czołgi Panzer IV z długim działem 75 mm, uruchomiono całkowicie nowy projekt radzieckiego czołgu, mający na celu zwiększenie ochrony pancerza i dodanie nowoczesnych funkcji, takich jak drążki skrętne i trójwieżowa. Ten nowy typ T-43 miał być czołgiem uniwersalnym, który miał zastąpić T-34 i czołg ciężki KV-1. Pancerz prototypu T-43, choć cięższy, wciąż nie był wystarczający przeciwko Niemcom 88 mm, a jego mobilność była gorsza niż T-34. Chociaż T-43 dzielił ponad 70% swoich komponentów z T-34, nadal wymagałby znacznego spowolnienia produkcji. W rezultacie rozwój T-43 został przerwany.

Niemieckie czołgi stopniowo zyskiwały nie tylko lepsze uzbrojenie, ale także opancerzenie. Po tym, jak wojskom radzieckim udało się schwytać Tygrysa I i przeprowadzić z nim testy, bezdyskusyjnym było poprawienie parametrów technicznych czołgu T-34, zarówno poprzez wzmocnienie uzbrojenia, jak i ochronę bierną. Sowieci wkrótce znaleźli stosunkowo proste i mało wymagające technicznie rozwiązanie, kiedy zamontowali zmodyfikowaną wieżę z ciężkiego czołgu KV-85 na podwoziu istniejącego czołgu T-34/76. 26] Pod koniec 1943 roku wyprodukowano pierwsze 300 sztuk czołgów T-34/85. Jego uzbrojeniem było działo D5-T, które było używane w czołgach IS-1, KV-85 i działach samobieżnych SU-85. Ze względu na problemy z zaopatrzeniem w te armaty od marca 1944 r. Montowano w czołgach T-34 armaty S-53 oraz od letniego ZIS S-53 (L / 53), oba kal. 85 mm. Uzbrojeniem dodatkowym czołgu były dwa karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm, jeden w wieży, drugi na czole kadłuba. Napęd stanowił silnik wysokoprężny V-2-34 o mocy 500 KM. Podwozie składało się z każdej strony z koła napinającego z przodu, koła napędowego z tyłu i pięciu dużych kół jezdnych, które zostały zamontowane na wahaczach wleczonych. W 1944 roku wyprodukowano 10 647 sztuk, aw 1945 12 551 sztuk T-34/85.

Od drugiej połowy 1943 r. Na front zaczęły napływać nowe czołgi i działa samobieżne, które miały zapewnić znaczną przewagę nad niemiecką technologią. Kręgosłupem żołnierzy i najpopularniejszym typem czołgu nadal pozostawał czołg T-34. Idealnym pomysłem sowieckich dowódców było to, że podczas ofensywnej walki czołgi T-34 podążą za pierwszą falą czołgów ciężkich KV i IS. Kolejne fale czołgów miały penetrować pozycję wroga i rozwijać powstałe przełomy. Podczas walki obronnej czołgi za piechotą miały pozostać, gotowe do starcia z czołgami niemieckimi, którym udało się przebić linie radzieckie. W obronie T-34 miał współpracować z działami samobieżnymi SU-85, SU-100 i SU-122 i tworzyć głęboką obronę. W 1943 r. Nastąpiła również znaczna poprawa w wyszkoleniu radzieckich załóg czołgów, poprawiła się ich współpraca z innymi typami wojsk, taktyka i organizacja w walce, dzięki czemu stopniowo osiedlali się z niemieckimi czołgistami.

W 1944 i 1945 roku Sowieci wysłali potężne armie czołgów do działań ofensywnych. Byli w stanie skoncentrować ponad 200 czołgów na odcinku półtora kilometra. Wiosną i jesienią 1944 r. Niemcy wycofywali się przez błotniste tereny, po których mogły się poruszać tylko czołgi T-34. Ta manewrowość, wraz z rosnącą przewagą ilościową radzieckich czołgów, skutkowała stosunkowo szybkim postępem wojsk nawet w niesprzyjających warunkach klimatycznych. Jeśli w 1941 roku na zniszczony niemiecki czołg przypadało od sześciu do siedmiu czołgów radzieckich, to pod koniec 1944 roku stosunek ten wynosił jeden do jednego. Produkcja czołgów T-34 z armatą 76 mm została definitywnie zakończona w 1944 r. I od tego czasu produkowana jest wyłącznie z armatą 85 mm. Oprócz klasycznego czołgu Sowieci produkowali T-34 w różnych wariantach, takich jak miotacz ognia, most, rozminowywanie i ratownictwo. Czołg T-34 stoczył jeszcze wiele bitew, zanim dotarł do Berlina i stał się najważniejszym symbolem zwycięstwa komunistycznego Związku Radzieckiego nad nazistowskimi Niemcami.

Wierny szczegółom w skali 1:16

Ważący około pięciu kilogramów zielony kamuflaż T-34/85 jest idealny dla wymagających klientów. W wydaniu profesjonalnym charakteryzuje się doskonałą jakością koloru aerografu, technologią płytek drukowanych 2,4 GHz oraz nowym głośnikiem. Model ten ma doskonałe właściwości jezdne, szeroki zakres funkcji i realistyczny dźwięk. Wysokiej jakości pasy, koła napędowe i prowadzące z rolkami, a także dolna część kadłuba i wieża wykonane są z metalu. Wiele drobnych części i przeróżne naklejki doskonale uzupełniają replikę wiernej łuski.

Sterowanie i funkcje

Potężny model czołgu ma sterowanie RC 2,4 GHz. Pojazd wyposażony jest w system walki na podczerwień, dzięki czemu możliwe są bitwy pojazdami z tej samej serii. Silniki ze zoptymalizowanym momentem obrotowym zapewniają zielonemu kamuflażowi T-34/85 precyzyjną i płynną jazdę. Metalowe koła zębate z solidnymi zębatkami i ulepszoną przekładnią zapewniają większą wydajność. Dzięki sterowaniu proporcjonalnemu możesz bardzo powoli zbliżać się do czołgu i stopniowo zwiększać prędkość. Zielony kamuflaż T-34/85 przesuwa się do przodu i do tyłu, również z obrotem w lewo iw prawo. Można go również na miejscu obrócić w lewo lub w prawo. Możesz podnosić i opuszczać działo oraz obracać wieżyczkę o 360 stopni. Realistyczne wrażenia dopełniają różne dźwięki silnika, odrzut lufy, błysk lufy i dym wydechowy.

Zawartość opakowania i parametry / funkcje techniczne

• RC T-34/85 zielony kamuflaż IR, profesjonalne wydanie Torro w skali 1:16
• Drewniane pudełko Torro do transportu i przechowywania
• Waga: ok. 4,2 kg
• Obrót wieży o 360 °
• Pilot zdalnego sterowania 2,4 GHz
• Metalowa skrzynia biegów o przełożeniu 1: 4
• Zestaw NiMH 7,2V
• Ładowarka 220 V / 7,2 V, ładuje 400 mAh
• Generator dymu i moduł dźwiękowy
• Płyn do dymu
• System walki na podczerwień
• lufa odrzutowa
• lufa błyskowa
• drobne części, komplet akcesoriów, kalkomanie

• Kolor: UN
• Funkcja walki: IR
• Łańcuchy: metalowe
• Rolki: metalowe
• Zawieszenie: zawieszenie na drążku skrętnym
• Pierścień obrotowy wieży: 360 °
• Wieża: metalowa
• Wanna dolna: metal
• Skrzynia biegów: stalowa skrzynia biegów
• Skala: 1/16
• Edycja: Torro Pro-Edition
• Projekt: model RTR
• Kierownice i koła jezdne: metalowe
• Ramiona skrętne: metalowe

• Stosować wyłącznie pod bezpośrednim nadzorem dorosłych.
• Zalecenie dla wieku: 14+
• Nie nadaje się dla dzieci poniżej 36 miesiąca życia.
• Niebezpieczeństwo uduszenia się małymi częściami